Dia de los ninos
Blijf op de hoogte en volg Eline
11 September 2012 | Costa Rica, San José
- Als een schaap tussen de wolven, de bestemming : onbekend. En niemand ziet hoe klein je bent. -
Heel graag zou ik enthousiast doen over deze dag. De dag waarop ik de kans kreeg door jullie donatie de kinderen gelukkig te maken . En dat deed ik ook ! Graag had ik alleen maar goed nieuws kunnen vertellen, maar jammergenoeg is het niet allemaal verlopen zoals ik het wenste. Daarom is mijn gevoel zo dubbel.
Eenmaal aangekomen in de straat van de instelling, werd ik nogmaals geconfronteerd met het leven buiten de instelling. Het leven die de kinderen meemaken vanaf ze de instelling verlaten. Vanaf 16 u tot en met de dag erna om 9 u (wanneer ze terug naar 'Casa de los ninos' kunnen), leven deze kinderen in angst. Angst omdat de buurt waarin ze leven helemaal niet optimaal is. Drugs, verkrachtingen, dieftal, geweld, ... De uitspraak hierboven verwijst dan ook naar de status van de kinderen. Ze zijn klein, enorm klein. Hebben niets te zeggen en het lijkt alsof ze telkens enorm blij zijn wanneer de deuren van 'Casa de los ninos' zich openen. En ik ben gelukkig deel van het team uit te mogen maken !
Om de kinderen een leuke dag te bezorgen, zorgde ik ervoor, samen met enkele andere vrijwilligers, dat alles aanwezig was om een feest te kunnen bouwen. De kinderen vonden het enorm prettig. (zie foto's bij dit reisverslag) Ijsjes, fruit, snoepjes, taart, marshmellow, chocolade,... Wat een feestmaal. En ja, de kinderen genoten. En ik natuurlijk ook !
Maar tot plots, mijn vreugde omkeerde in verdriet. Terwijl wij in de keuken aan het opruimen waren, kwam een meisje ons melden dat de baby die al enkele uren lag te 'slapen', enorm wit was. Direct werd de ambulance gebeld, maar het was te laat : de baby bleek overleden. Het overlijden was helemaal niet voorzien en ook de reden waarom is niet duidelijk. Onverwacht verdriet bij de medewerkers en de vrijwilligers. De andere kinderen speelden gewoon door, genoten van hun feest en genoten van elk moment in de instelling, want elke dag gaat zo snel voorbij. (BEDANKT VOOR DE DONATIES !) En 16 u was niet meer veraf. Dan 'mochten' de kinderen weer naar huis. En blij wisten zij mij te vertellen dat hun dag geslaagd was, dat het enorm fijn was. 'Hasta manana' (=tot morgen), daar keken ze alweer naar uit. En ik ook ! Dan kan ik nog wat met ze spelen, en ze de liefde geven die ze te kort hebben. Ook ik heb heel veel voldoening van de knuffels die ik krijg op het project. De foto's zeggen waarschijnlijk wel genoeg?! Wat een lieve kinderen ! Wat een super organisatie !
- Mooie ogen zijn vergiftigd, zijn aan het geweld gewend, en niemand ziet hoe klein je bent -
Heel graag zou ik enthousiast doen over deze dag. De dag waarop ik de kans kreeg door jullie donatie de kinderen gelukkig te maken . En dat deed ik ook ! Graag had ik alleen maar goed nieuws kunnen vertellen, maar jammergenoeg is het niet allemaal verlopen zoals ik het wenste. Daarom is mijn gevoel zo dubbel.
Eenmaal aangekomen in de straat van de instelling, werd ik nogmaals geconfronteerd met het leven buiten de instelling. Het leven die de kinderen meemaken vanaf ze de instelling verlaten. Vanaf 16 u tot en met de dag erna om 9 u (wanneer ze terug naar 'Casa de los ninos' kunnen), leven deze kinderen in angst. Angst omdat de buurt waarin ze leven helemaal niet optimaal is. Drugs, verkrachtingen, dieftal, geweld, ... De uitspraak hierboven verwijst dan ook naar de status van de kinderen. Ze zijn klein, enorm klein. Hebben niets te zeggen en het lijkt alsof ze telkens enorm blij zijn wanneer de deuren van 'Casa de los ninos' zich openen. En ik ben gelukkig deel van het team uit te mogen maken !
Om de kinderen een leuke dag te bezorgen, zorgde ik ervoor, samen met enkele andere vrijwilligers, dat alles aanwezig was om een feest te kunnen bouwen. De kinderen vonden het enorm prettig. (zie foto's bij dit reisverslag) Ijsjes, fruit, snoepjes, taart, marshmellow, chocolade,... Wat een feestmaal. En ja, de kinderen genoten. En ik natuurlijk ook !
Maar tot plots, mijn vreugde omkeerde in verdriet. Terwijl wij in de keuken aan het opruimen waren, kwam een meisje ons melden dat de baby die al enkele uren lag te 'slapen', enorm wit was. Direct werd de ambulance gebeld, maar het was te laat : de baby bleek overleden. Het overlijden was helemaal niet voorzien en ook de reden waarom is niet duidelijk. Onverwacht verdriet bij de medewerkers en de vrijwilligers. De andere kinderen speelden gewoon door, genoten van hun feest en genoten van elk moment in de instelling, want elke dag gaat zo snel voorbij. (BEDANKT VOOR DE DONATIES !) En 16 u was niet meer veraf. Dan 'mochten' de kinderen weer naar huis. En blij wisten zij mij te vertellen dat hun dag geslaagd was, dat het enorm fijn was. 'Hasta manana' (=tot morgen), daar keken ze alweer naar uit. En ik ook ! Dan kan ik nog wat met ze spelen, en ze de liefde geven die ze te kort hebben. Ook ik heb heel veel voldoening van de knuffels die ik krijg op het project. De foto's zeggen waarschijnlijk wel genoeg?! Wat een lieve kinderen ! Wat een super organisatie !
- Mooie ogen zijn vergiftigd, zijn aan het geweld gewend, en niemand ziet hoe klein je bent -
-
11 September 2012 - 01:27
Lieve:
Dag Elien.
Gun jezelf de tijd om je gevoelens van vandaag een plaats te geven. Het is hard wat er met dat babietje is gebeurd, maar het is de realiteit. Jij hebt de uitdaging aangegaan om die realiteit - met mooie en moeilijke momenten - van dichtbij mee te maken. En wat je ook zult
beslissen om de komende jaren met je leven te doen, de ervaringen van Costa Rica zullen je bewust of onbewust ergens naartoe sturen.
Geef de kids maar een dikke knuffel morgen. Dat zal hen en jou ook deugd doen.
Groetjes. -
11 September 2012 - 01:27
Lieve:
Dag Elien.
Gun jezelf de tijd om je gevoelens van vandaag een plaats te geven. Het is hard wat er met dat babietje is gebeurd, maar het is de realiteit. Jij hebt de uitdaging aangegaan om die realiteit - met mooie en moeilijke momenten - van dichtbij mee te maken. En wat je ook zult
beslissen om de komende jaren met je leven te doen, de ervaringen van Costa Rica zullen je bewust of onbewust ergens naartoe sturen.
Geef de kids maar een dikke knuffel morgen. Dat zal hen en jou ook deugd doen.
Groetjes. -
11 September 2012 - 01:46
Eline Sabbe:
Hoi !
Het is inderdaad hard. Zeker omdat mijn gevoelens zo dubbel zijn. Ben enorm blij met wat ik al allemaal heb kunnen meemaken en met het feest van vandaag. Maar een babytje weten overlijden is natuurlijk hard. Morgen zal een knuffel enorm veel deugd doen. Ik ben er zeker van dat deze ervaring mij nog heeeeel lang zal bijblijven. Wat ben ik blij dit te mogen meemaken. En natuurlijk zijn er altijd mindere momenten. Daar komen we alleen maar sterker uit hé, hoop ik dan maar !
Groetjes -
11 September 2012 - 15:11
Marleen:
hallo Eline!!
Jij doet daar prachtig werk, we zien die kindjes stralen (en jij ook)
Harde realiteit.... kindjes verliezen...kindjes gelukkig maken.
Uw trip naar het verre Costa Rica zal nog lang bij blijven.
Geniet nog van de mooie momenten!
groetjes en een dikke knuffel XX
Marleen en Ignace
-
12 September 2012 - 11:15
T. Anne-Mie:
Als ik al die foto's bekijk van die lieve kindjes en je vrijwillegers werk ,herinner ik me nog heel goed de verschillende projecten dat we ook bezochten en steunden via K.A.V. waar al die vrijwillegers in die Casa 's zoveel goed doen aan die zovele zwakke kinderen en vrouwen in die landen zoals Péru en zuid-Afrika. Jij bent dus één van die toffe vrijwillegers in Costa Rica. Proficiat voor je fantastische inzet! Je zult dat altijd blijven herinneren en je er goed bij voelen. Doe maar verder ,maar geniet ook maar van van alle mooie momenten.
Ook een dikke proficiat met je verjaardag. -
14 September 2012 - 18:39
Lilly:
Dag Elien,
Ik heb een aantal reisverslagen gelezen en ik ben zeer nieuwsgierig geworden..
Ik ben namelijk een Culturele Maatschappelijke Vorming student en ik zoek een passende
stage voor januari 2013..Helaas kan ik weinig vinden tenzij ik zo'n dure bemiddelaar betaal!
Misschien heb jij een aantal plekjes voor mij op het oog of enig advies.
het moet dus social work zijn en er moet een begeleider zijn die een bachelor degree heeft.
Je kan mij mailen op lilian1705@live.nl
Heel erg bedankt
Lilly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
